ا کی به تمنای وصال تو یگانه/ اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه
خواهد به سر آید شب هجران تو یا نه؟ / ای تیر غمت را دل عشاق نشانه
جمعی بتو مشغول و تو غایب ز میانه

رفتم بدر صومعه ی عابد و زاهد / دیدم همه را پیش رُخت راکع و ساجد
در میکده رُهبانم و در صومعه عابد / گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد
یعنی که ترا میطلبم خانه بخانه

روزیکه برفتند حریفان پی هر کار / زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمار
من یار طلب کردم و او جلوه گه یار / حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار
او «خانه» همی جوید و من «صاحب خانه»

هر در که زنم صاحب آن خانه توئی تو! / هرجا که روم پرتو کاشانه توئی تو!
درمیدکه و دیرکه جانانه توئی تو! / مقصود من از کعبه و بتخانه توئی تو!
مقصود توئی، کعبه و بتخانه بهانه.